En Verdig Død

Sorgtung i seng ligg ein dødsjuk dreng
Frykta gnagar i hjarta
Traustlaus han er, no e dauden nær
Han kjenner Hels kolde raust lokka

Nedått det fær og vegen er bratt
Til Helheim det bærar på sotteseng i natt

Hadde eg endog banesår fått
Drepen i slag, ei stor æra
I staden eg endte i sotteseng
Skammen eg for all tid må bæra