Voor Vita

Toen ik voor 't eerst je ogen zag
Wist ik weer waar 'k vandaan kom, waar ik heenga
En je eerste poging tot een lach
Die, omdat hij zo onzeker was
Eigenlijk alwetend was
Verzoende mij met dingen die voorbij gaan
Toen jij voor 't eerst mijn vinger greep
Met zoveel kracht, dat het net leek
Of je heel mijn leven in jouw kleine hand had
Dacht ik
Wat is zo'n klein lijf
In zo'n klein hart en hoofd
In zo'n ontzaglijk kleine Vita
God ontzagwekkend groot