Florentyna

Niebo siê otwiera wierzcho³kami sosen,
Ga³êziami szarpie niecierpliwy wiatr.
S³oñce w piasek rzuca okruchami z³ota,
Gubi swe promienie wœród wysokich traw.

P³onie w twoich w³osach wst¹¿ka czy kokarda.
Zaraz nasz powita twoich oczu blask.
Siedzisz i zaplatasz piêkne swe warkocze.
Zaraz powiesz z dum¹, ¿e ju¿ masz piêæ lat.

Hej! Hej! Hej! Florentyno!
- Wo³a echo wœród drzew.
Hej! Hej! Hej! Florentyno!
W dali s³ychaæ twój œmiech.
Hej! Hej! Hej! Florentyno!
- Wo³a echo znad wzgórz.
Hej! Hej! Hej! Florentyno!
Dziœ odnajdê ciê znów.

Patrzysz jak ¿egluj¹ stada chmur po niebie.
S³uchasz bajek, które opowiada las.
S³oñce na twym nosku nowe piegi liczy.
Pewnie ich przybêdzie du¿o tego dnia.

S³oñce ju¿ w zenicie, wokó³ kr¹¿¹ osy.
Leje siê do szklanki morelowy sok.
Wypij, Florentyno, zdrowie wszystkich dzieci.
Wœród wysokich sosen stanie dla nich dom.

Hej! Hej! Hej! Florentyno!
- Wo³a echo wœród drzew.
Hej! Hej! Hej! Florentyno!
W dali s³ychaæ twój œmiech.
Hej! Hej! Hej! Florentyno!
- Wo³a echo znad wzgórz.
Hej! Hej! Hej! Florentyno!
Dziœ odnajdê ciê znów.